مقایسه اثربخشی دگزامتازون ، گرانیسترون و متوکلوپرامید در پیش‌گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت

هدف: مقایسه اثربخشی سه داروی گرانیسترون، متوکلوپرامید و دگزامتازون در پیش‌گیری از وقوع تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت. روش پژوهش: 60 بیمار کاندید جراحی کاتاراکت با محدوده سنی 80-45 سال و کلاس ASA  I و  II در یک کارآزمایی بالینی از نظر اثربخشی داروهای ضد تهوع مورد مقایسه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند و القای بی‌هوشی در هر سه گروه با یک روش و با داروهای یکسان صورت گرفت. به یک گروه از بیماران گرانیسترون mg1 وریدی در پایان عمل جراحی، به گروه دیگر متوکلوپرامید mg/kg 2/0 وریدی (حداکثر mg10) در پایان عمل جراحی و به گروه سوم دگزامتازون mg/kg 15/0 وریدی (حداکثر mg8) پیش از شروع جراحی تجویز گردید. سه گروه فوق طی 24 ساعت پس از عمل در فواصل زمانی مشخص از نظر بروز تهوع و استفراغ بررسی شدند. یافته‌ها: فراوانی تهوع و استفراغ در طول 6 ساعت اول پس از عمل در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 35 درصد و در گروه دگزامتازون 15 درصد بود. در این میان تنها بین گروه گرانیسترون و متوکلوپرامید از نظر آماری اختلاف معنی‌داری وجود داشت (01/0P=). فراوانی تهوع و استفراغ با شروع دیررس (6 تا 24 ساعت) در گروه گرانیسترون 5 درصد، در گروه متوکلوپرامید 30 درصد و در گروه دگزامتازون صفر بود که این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود (01/0P<). نتیجه‌گیری: گرانیسترون در پیش‌گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت نسبت به متوکلوپرامید موثرتر است. هم‌چنین گرانیسترون و دگزامتازون نسبت به متوکلوپرامید در پیش‌گیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کاتاراکت در مرحله دیررس اثربخشی بهتری دارند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1388؛ دوره 14، شماره 4: 419-413